Een dorpje in Anatolië, Turkije – 1948 (2)
De os is uitgeput
Anatolië.
“Mamit, Mamit, word wakker, de os gaat dood”, huilt mijn moeder aan mijn bed, “ik durf vader niet wakker te maken, hij zou nog een hartaanval krijgen. Kom mee naar de stal.”
Het is lente en de school waar ik onderwijzer ben is gesloten voor de grote vakantie. Ik ben mijn ouders op gaan zoeken, die in een nabijgelegen dorp wonen. Met de twee ossen van mijn ouders ben ik vanochtend vroeg gaan ploegen, want dat moest nodig gebeuren.
Ik trek een jas aan en loop naar de stal. Daar ligt het arme beest op de grond, op het punt dood te gaan. De andere os, zijn maat, loopt zorgelijk om hem heen. Wat kunnen we doen?
Eigenlijk is het geen wonder dat de os ziek geworden is. Er was in de zomer maar heel weinig regen gevallen en mijn ouders hadden erg weinig hooi of ander voer. Halverwege de winter was bijna al het voer al op. Wat deden de beesten vandaag hun best bij het ploegen! Maar de grond was keihard en ze hadden al maanden bijna niks gegeten. Ik heb ze nog de helft van mijn brood gegeven, maar dat is voor een os niet veel. Geen wonder dat de dieren nu aan het einde van hun krachten zijn.
Anatolië.
Eindelijk durft moeder het aan mijn vader te wekken, en ook mijn kleinere broertje en zusje en mijn oom en de buren. Iedereen zit rond de os te huilen. Iedereen leeft met ons mee.
Omdat ik uitgeput ben van het ploegen, ga ik een tijdje later terug naar mijn bed. Als mijn moeder na een paar uur binnenkomt, vraag ik natuurlijk meteen naar de os. Zij vertelt me dat mijn oom het beest met de buren overeind heeft weten te krijgen en het wat zuur gras heeft laten eten. “Je oom zei dat hij er overheen zal komen”, zegt mijn moeder. “Hij heeft geen dodelijke ziekte. We zullen hem morgen wat yoghurt met knoflook geven.”
_______________________
Bron
de Turkse schrijver Mahmut (Mamit) Makal beschrijft in zijn boek A village in Anatolia (1950-52) levendig en hartstochtelijk het boerenbestaan in een erg arme streek. Makal weet waar hij het over heeft. Hij is zelf opgegroeid in zo'n armoedig dorp en geeft als onderwijzer les in een vergelijkbaar dorp en heeft zodoende contact met tientallen boerenfamilies.
Ga naar:
= deel 1: Dorpsonderwijzer - een dorpje in Anatolië, Turkije – 1948 (1), verhaal 106.
= de volgende pagina: Een knokpartij en een nieuw inzicht - een dorpje aan de kust van Sicilië, Italië – 1948, verhaal 108.
= de Inhoudsopgave, verhaal 107.
