Peasant Autonomy
         Archive          
ga naar de vorige pagina     English     ga naar de volgende pagina
Verhaal 131

Een woestijn in Australië – 1971

Een hagedis op mijn arm


for bigger picture click on this photo

(Foto: Michael Theis)

Australië.

Wat jammer dat ik hen niet kan verstaan. Zelfs hun naam kan ik niet uitspreken. Hoe kwamen zij hier in de woestijn terecht? Ze kunnen het me niet uitleggen. Maar eigenlijk geeft het niet. Dat kleine witte jongetje is grappig. Hij vindt alles prachtig wat ik doe. En dat meisje, nou, die mag er zijn. Ik geloof dat zij me aardig vindt. Soms denk ik wel eens … Nee, daar moet ik niet aan denken. Ik breng ze naar de grote weg, daar vinden ze wel een vrachtwagen. Dan gaan ze terug naar hun wereld en ik blijf hier in mijn wereld.
Maar stel nou … Ik ben al bijna een man. Ik doe nu mijn 'grote-tocht-alleen': ik trek alleen door de woestijn, ik weet waar ik water kan vinden, hoe ik vuur moet maken, hoe ik een dier kan doden en klaarmaken. Ik ken het land, ik ken de dieren, ik kan met de geesten van onze voorouders praten en ze om hulp vragen. Waarom zou dat meisje níet met me kunnen trouwen? Ze lijkt ongeveer even oud als ik. Zal ik misschien toch de bruidsdans voor haar doen? Ze zal het vast begrijpen …


for bigger picture click on this photo

(Foto: Benoit)

Australië.

Wat een geluk dat die zwarte jongen ons gevonden heeft! We waren anders nog omgekomen van de dorst. Dat stomme ongeluk met de auto. Moet je voorstellen, midden in de woestijn. Ik was alleen met mijn kleine broertje. We hadden niks te eten, 's nachts was het ijskoud, we hadden geen water. Toen vond die jongen ons. Hij is grappig. Hij kan mooi zingen, al begrijp ik er geen woord van. Hij kan hard hollen en een kangoeroe met zijn speer doden. Hij weet altijd bessen te vinden of andere vruchten. Mijn broertje vindt alles geweldig wat hij doet. Hij doet hem in alles na. Hij kan zelfs al een beetje met hem praten.

Eigenlijk is het heerlijk om hier te zijn. Dankzij die zwarte jongen, wiens naam ik niet uit kan spreken. Hij heeft een prachtige hagedis op mijn arm geschilderd en een kaketoe op de rug van mijn broertje. Maar toch verlang ik terug naar Sydney. Waarom? Ik weet het niet …

_______________________

Bron
De fraaie film Walkabout (1971) van de Engelse regisseur Nicolas Roeg laat wat zien van het leven van een jonge Aboriginal jager.



Ga naar:
= de volgende pagina:
Onmogelijke plannen - een natuurgebied in Wyoming, VS – 1973, verhaal 132.
= de Inhoudsopgave, verhaal 131.